Page 122 - ปรัชญาการเมืองยุคหลังสมัยใหม่
P. 122
108 ปรัชญาการเมืองยุคหลังสมัยใหม่ 108
(9) สุนทรยี ศาสตร์ รอ็ งซแี ยร์ ให้กับ “ส่วนที่ถูกนับเพื่อท่ีจะไม่นับรวมให้
ของการเมอื ง (Ranciere) เป็นส่วน” (the uncounted in a space
(aesthetics of where they are countable as
politics) uncounted) ของระบบให้สามารถเข้ามามี
ส่ ว น ใ น ก ร ะ บ ว น ก า ร ป ก ค ร อ ง แ ล ะ ถู ก
ปกครอง
“การเมือง” เป็นเรื่องของการต่อสู้
เรยี กรอ้ งของกล่มุ คนทไ่ี มม่ ีสิทธิ ไมม่ ีเสียง ให้
กลายเปน็ “การพดู ” ไม่ใช่เพียงแค่ “การส่ง
เสียง” (แบบสัตว)์ เนื่องจากคนกลุ่มน้ีไม่เคย
มีเสยี งมากอ่ น จงึ จาเป็นต้องสรา้ งเสียง สรา้ ง
การสื่อสารของตัวเองขึ้นมา ความเป็น
การเมืองจึงเป็นการสร้างฉากหรือเวที
สาหรับการสนทนาเพ่ือสลายและสั่นคลอน
ระบบระเบียบที่ดารงอยู่ และปรับเปล่ียน
การรับรู้ของคนในสังคม โดยนัยนี้ การเมือง
จึงมีลักษณะคล้ายกับการเขียนบทกวีที่
จะต้องมีจินตนาการเก่ียวกับสิ่งท่ีจะต้องมี
การนาเสนอข้ึนมาใหม่ “สุนทรียศาสตร์ของ
การเมือง” (aesthetics of politics) ก็คือ
การสร้างวัฒนธรรมใหม่ สร้างชุมชนใหม่
และสร้างการรับรใู้ หม่ ทแ่ี ตกต่างออกไปจาก
ระบบการจัดประเภทแยกแยะของสังคมที่
ดารงอยู่ เพื่อเปิดพื้นที่ให้คนที่ไม่เคยมีสิทธ์ิมี
